بی‌عنوان

دیگه وقت‌ش رسیده از جایی که هستم فاصله بگیرم،وقت‌ش رسیده خودمُ جمع کنم برم توی محدوده‌ای که به‌ش نیاز دارم و برای مدتی بی‌خیال همه‌ی چیزایی بشم که به‌شون نیازی ندارم،درست نمی‌گم؟!

گلایه از چیزی که تغییرش دستِ خودمون ه عمیقا اشتباهِ :) گلایه نمی‌کنم به جاش اون‌قدری قوی می‌شم که از پس‌ش بر بیام،گریه نمی‌کنم به جاش اون‌قدری لب‌خندمو پررنگ می‌کنم که انگار اتفاقی نیوفتاده.

اون‌قدری بارون و خیس شدنِ دیروز رو دوسِش داشتم که بقیه‌ی اتفاقاتی که افتاد برام بی‌اهمیت ه،نه که بی‌اهمیت باشه اما برای من قابل جبرانِ :)

چی می‌دیدم؟داشت می‌گفت شروع‌ش یک اسفند ۹۵ بوده و انتهاش با یک عدد قشنگِ دوست‌داشتنی براش تموم شده بود!

می‌تونیم،می‌تونم

به اندازه‌ی ۱۰۷ روز سکوت،به اندازه‌ی ۱۰۷ روز جنگیدن با تمامِ سلول‌های بدن!

به نظرم جاش بود به‌ش بگم برو و این جزوه‌هارو از همون دوستی بگیر که تا حالا توی رابطه‌تون به‌ت پشت نکرده،حیف که دیگه به قول‌ خودش جفت‌مون اعصاب این حرفا رو نداشتیم ولی باید می‌گفتم :)) من که همون آدم بدِ بودم که،چی شد؟!